De dag van…

‘Hij staat in dezelfde schoenen als ons en helpt andere mensen. Hoe mooi is dat als je van zo ver komt.’

‘Het werd een bijzondere dag. We bezochten plekken waar hij samen met zijn moeder was geweest. Dan sta je wel even met je mond vol tanden.’

‘Ik begeleid iemand weer terug in samenleving in: zorg dat je kleren schoon zijn, dat je gedoucht bent op tijd op je werk bent.’

‘Voordat ik hier kwam werken had ik een bepaald beeld van een tbs-patiënt. Het blijkt écht anders te zijn.’

‘Ik geloof oprecht in het vooruithelpen van mensen die vaak in het verleden weinig kansen hebben gehad.’

‘Het werd al snel duidelijk dat ik me over de veiligheid geen zorgen hoefde te maken.’

‘Wat als mijn vader hier tegenover me zou zitten, zou ik hem dan hetzelfde advies geven?’

‘Als we beiden met energie de sessie uitgaan, dan heb ik voor mijn gevoel iets goed gedaan.’

‘Werken als beveiliger in een tbs-kliniek is als topsport op champions league niveau.’

‘Wij hebben de mogelijkheid om creatief te zijn: je moet zoeken en aanvoelen wie je voor je hebt en wat werkt.’

‘Ik leer patiënten dat ze verantwoordelijkheid moeten nemen.’

‘Als ik nu, 2 jaar later, zie hoe het met hem gaat, dan denk ik: dat hebben we goed gedaan.’

‘In mijn werk moet je oog moet hebben voor wat er zich op de achtergrond afspeelt.’

‘Na het diner had ik tranen in mijn ogen, zo trots was ik op mijn kookploeg.’

‘Mijn beeld van tbs’ers veranderde: ik zag geen brute, provocerende man, maar kwetsbaarheid, schuld en schaamte.’

‘Mijn patiënt besefte dat wat hij gedaan had, niet was wat hij wilde. Hij geloofde dat ik hem kon helpen het anders te doen.’

‘Je merkt pas echt hoe hecht de groep collega’s is als de groep onder druk staat.’

‘Ik zag geen patiënt die moeilijkheden veroorzaakte, maar een getraumatiseerd mens die een beter leven verdient.’

‘Toen de patiënt op verlof was bij zijn familie, zag ik een ander mens in hem.’

‘Eén verkeerde vraag en de patiënt zette drie stappen terug. Toch waren we trots op elke stap vooruit.’

‘Toen de patiënt zelfstandig ging wonen, had hij tranen in z’n ogen en gaf me een dikke knuffel.’

‘Toen voelde ik hoe het is om nergens welkom te zijn.’