)
‘Wij hebben de mogelijkheid om in ons werk creatief te zijn: je moet zoeken en aanvoelen wie je voor je hebt en wat werkt.’
“Op een afdeling hier was een man, een zeeman. Die had echt op zee gevaren en op een zwarte dag had hij in een ruzie iemand doodgeslagen. Hier in de kliniek kon hij zich totaal niet conformeren aan de huisregels. En dat was dusdanig uit de hand gelopen, dat hij zich had teruggetrokken op zijn kamer. Daar zat hij al een paar maanden en hij had alle samenwerking opgezegd. En toen dacht men: misschien kan Anja daar iets in betekenen.
Wij hadden onmiddellijk een klik. De eerste weken bleef hij op zijn kamer zitten. Maar zo zoetjes aan begeleidde ik hem naar de afdeling en kreeg hij vertrouwen in het team. En dat breiden we steeds verder uit. Het grappige van deze patiënt was dat hij heel veel vloekte. Jongere collega’s schrokken als er een boom van een kerel staat te vloeken. Ik zag er de humor van in. Dus ik zei tegen hem: daar gaan we als eerste aan werken. Maar bij hem was het dan zo, dat hij er ook iets aan moest terugverdienen. Dus ik had voor hem een puntensysteem gemaakt. Bij elke maaltijd dat hij aan tafel zat en niet vloekte, kreeg hij een punt. Bij 10 punten kreeg hij dan iets van Feyenoord. Want hij was een groot Feyenoord-fan. Ik had daar spulletjes voor gekocht en hij vond dat geweldig. Het grappige was dat hij zich dan bij de maaltijd goed gedroeg, maar dan kwamen we bij de deur en dan ging het hem niet snel genoeg en dan vloekte hij nog een keer. Dan zei ik: “ja, je hebt het punt niet verdiend.
Mijn werk is maatwerk. Het is zoeken en aanvoelen wie je voor je hebt en wat werkt. En wij hebben, binnen kaders, echt de mogelijkheid om creatief te zijn en ergens voor te gaan. Ik weet nog dat die zeeman altijd de behoefte had om me aan te raken. Dan greep hij me met die grote zeemanshanden in de nek. Dan zie ik ook altijd: “je mag me niet aanraken”. Dan zei hij: “je ziet toch dat ik dat doe!” Ik heb hem uitgelegd dat ik er om moest lachen, maar bij andere, jongere, collega’s kan dat gewoon niet. Het team merkte op een gegeven moment ook dat het hoort bij deze man om af en toe een duw te geven of een grapje te maken.
‘Wij hebben de mogelijkheid om in ons werk creatief te zijn: je moet zoeken en aanvoelen wie je voor je hebt en wat werkt.’
Anja
Wat ik zo mooi vond: na een paar jaar was hij klaar om naar een andere afdeling te gaan. Toen dacht ik: nu moet die navelstreng tussen mij en deze man doorgeknipt worden. Ik ging bewust achteroverleunen, zocht hem minder op en schoof het team meer naar voren. Dan vroeg hij wel eens: “wil je ruzie maken met mij of wat ben je nou aan het doen?” Dan legde ik hem uit dat ik hem klaarstoomde om in de buitenring van de kliniek te gaan wonen. En dat hij het dan zonder mij ging doen. Toen hij hoorde wat ik aan het doen was, toen snapte hij dat.
Uiteindelijk is hij naar een andere kliniek gegaan. Ik hoorde toen af en toe nog wel iets van hem. Tot op een gegeven moment een collega belde dat hij gestorven was. Hij zat bijna aan het einde van zijn tbs. Dat was een kwestie van maanden. Dat raakte me toen wel. Want soms kom je een patiënt tegen waar mee je van nature een klik hebt. Dezelfde humor. Het had mijn buurman kunnen zijn. En ik kon ook écht met hem lachen. Hij zei ook wel eens: “ik zorg ervoor dat jouw werkdag ook leuk is”. En daar had hij gelijk in.
De dochter van deze patiënt vroeg: “Werkt Anja nog? Want met haar is het begonnen. Zij had vertrouwen in mijn vader. Zij heeft het op de rails gezet. Anders was het papa nooit gelukt om zo ver te komen.” Dat raakt me wel. En toe dacht ik: ik heb wel heel veel geïnvesteerd om hem het vertrouwen te geven dat hij het wel zou kunnen. Ik ben uiteindelijk naar de uitvaart gegaan en daar heb ik ook een verhaal verteld over deze man en hoe ik het beleefd heb. Dat vonden de dochter en zoon heel erg fijn. Ik heb toen vooral ook over heel veel leuke momenten die ik met deze man had verteld. Omdat ik het belangrijk vond dat dochter niet alleen die moordenaar zag, maar ook een man waarvan het hart écht op de goede plek zat. Het was precies wat de dochter op de begrafenis zei: “die ene zwarte dag heeft mijn hele leven veranderd.”
Klik hier om meer onvergetelijke dagen van collega’s te lezen.
)
)