)
‘Toen de patiënt op verlof was bij zijn familie, zag ik een ander mens in hem’
“Met gezonde spanning kwam ik die dag de kliniek binnen. Ik volgde een verloftraining en zou voor het eerst echt ervaren hoe zo’n verlof is. Ik kom uit de kinderopvang en de cursussen tot sociotherapeut volg ik terwijl ik hier werk. ‘Ik heb volgende week verlof, je mag wel met mij mee’, had de patiënt spontaan gezegd. Dat vond ik heel bijzonder. Ik ging mee naar zijn huis, zijn familie. En in plaats van één begeleider, zou hij er twee hebben. Dat vertrouwen dat hij daarmee in mij liet zien, was heel mooi. Het laat goed zien dat we op een afdeling omkijken naar elkaar; niet alleen als personeel, maar ook de patiënten.
Alleen al de rit naar zijn huis vond ik een hele belevenis. Ik zat achter het stuur, mijn collega achterin en de patiënt naast mij. De radio stond aan en ik vertelde hem dat ik het wel een dingetje vond om zo samen met hem in de auto te zitten, daar moesten we hartelijk om lachen. Hij keek veel om zich heen – zo vaak zag hij de buitenwereld niet – glunderde van blijdschap en wees mij de weg. Ik zag een heel ander mens dan in de kliniek.
Natuurlijk observeerde ik bij zijn familie hoe het ging en zorgden we ervoor dat afspraken werden nageleefd, zoals hoe we ervoor zouden zorgen dat de patiënt altijd in het zicht van één van ons was. Maar mijn collega en ik hoefden geen politieagent te spelen, het was allemaal heel ontspannen. Hij vermaakte zich met zijn familie en ik zag echt een ander mens dan in de kliniek.
‘Toen de patiënt op verlof was bij zijn familie, zag ik een ander mens in hem.‘
Astrid
Wat me het meest aangreep, was het afscheid. Dat zoiets op de klok moet – na verlof moet je op een bepaalde tijd terug zijn in de kliniek – doet iets met je als mens. Dat greep me echt aan, hij moest weer weg bij zijn familie in de wetenschap dat hij terug moest naar de gesloten wereld van de kliniek.
In de auto praatten we na. Hij had enorm genoten van de dag en was blij en dankbaar. En ook in de kliniek hadden we zoals altijd een nabespreking over hoe het gegaan was en of er dingen waren opgevallen waar nog aan gewerkt moest worden. En daarna moest hij terug naar de afdeling. Hij trok zich nog even terug op zijn kamer om na te denken over de dag, en toen zag ik zijn harnas weer terugkomen. Zijn gedrag veranderde zodat hij zich weer kon verhouden tot de andere mannen.
Ik denk nog vaak terug aan die dag. Verloven zijn echt oefensituaties: hoe gedraagt iemand zich in de buitenwereld? Waar moeten we meer aandacht aan besteden? Dat hij mij uit zichzelf de kans gaf om dat mee te maken, blijf ik heel bijzonder vinden.”
Klik hier om meer onvergetelijke dagen van collega’s te lezen.
)
)