)
‘Ik leer patiënten dat ze verantwoordelijkheid moeten nemen.’
“Toen ik hier net werkte heb ik een wat oudere man leren kennen. Hij was heel schuw en erg in zichzelf. Hij werkte bij ons in de werkzaal, maar hij moest in een apart hoekje zitten. Het liefst zat hij in een eigen hokje. De ene dag vertrouwde hij mij. De ander dag vertrouwde hij mij niet, maar vertrouwde hij mijn collega. En dan vroeg hij ook niets aan mij. Ik heb deze man zien opbloeien de afgelopen jaren. Als ik hem nu zie, dan is het zo’n andere man geworden. Zo open. Zo levenslustig weer. Hij heeft er weer zin, hij wil er weer iets van maken. Dat is mooi om te zien. En ik denk dat hij opbloeide door het vertrouwen dat hij kreeg van de hele kliniek. Hij is hierdoor weer mens geworden.
Hij werkt bij mij op de afdeling aan het maken van spijkerclips. En we praten dan tijdens het werk over het leven, wat hij heeft meegemaakt, wat ik heb meegemaakt, over zijn gezin, zijn kinderen. Eigenlijk over alles. Ik vraag van alles en als hij mij dan iets vraagt, dan geef ik daar ook gewoon antwoord op. Want dat is wel zo eerlijk. We verwachten van de patiënten openheid en transparantie. Dan moeten wij ook open zijn. In de vier jaar dat ik hier werk ben ik twee keer vader geworden. En ik kom op de fiets naar mijn werk, dus het is duidelijk dat ik in de omgeving woon. En als ik vrij ben, kom ik ook vaak patiënten tegen. Het enige wat ik niet vertel is waar ik precies woon.
Ik werk op de afdeling Tijdsbesteding, Leren en Werken. Wij leren patiënten daar arbeidsvaardigheden. En wij activeren ze. Dat betekent dat je patiënten stimuleert om weer iets te gaan doen. Als een patiënt voor de eerste keer binnenkomt, dan krijgt hij eerst een rondleiding. Dan leg ik uit wat we hier doen en krijgt hij ook de werkschoenen die we hier dragen. Op de afdeling waar ik werk zijn we de hele dag bezig met het in elkaar zetten van producten en het verpakken van producten.
‘Ik leer patiënten dat ze verantwoordelijkheid moeten nemen.’
Floris
Als ze dit nodig hebben voor hun werk, dan kunnen patiënten aan mijn collega of mij vragen om bijvoorbeeld een hamer of een stanleymes. Dat kan gewoon. Ik heb ook nog niet meegemaakt dat ik mezelf erop betrapte dat ik het spannend vind om bijvoorbeeld een stanleymes uit te lenen. Ik weet van de mannen wat ze kunnen en wanneer ze iets niet kunnen. Plus er is op de woonafdeling van de mannen al een inschatting gemaakt van hoe ze erbij zitten. Zitten ze er niet goed bij, dan hoor ik dat van mijn collega’s. Aan het einde van hun werkdag leveren ze die gereedschappen dan weer in. Doen ze dat niet, dan hebben ze een probleem. Want wij weten wat we aan wie hebben uitgeleend. En we hebben een mooi schaduwbord voor alle gereedschappen. Aan het einde van de dag moet dat bord weer compleet zijn.
Om dit werk te kunnen doen, heb je mensenkennis nodig. En je moet er voldoening uithalen. Je moet ook écht willen helpen. Ik zeg ook altijd tegen de mannen: ‘mijn collega’s willen je alleen maar helpen.’ Wij zijn hier niet om patiënten terecht te wijzen. We zijn er om ze te helpen.
Toen ik studeerde voor boswachter, kwam ik er dat dat eigenlijk een heel eenzaam beroep is. En dat werken met mensen juist heel leuk is. Mijn eerdere banen waren meer met producten en niet met mensen. Mijn werk is nu niet het product in de werkzaal, maar de man die er werkt. Wat ik doe is dus geen montage- en verpakkingswerk, maar dat ik patiënten leer de verantwoordelijkheid te nemen die hoort bij het werk. Dat gaat vaak om simpele dingen: op tijd komen, je afmelden, zelfstandig aan het werk gaan en zelfstandig aan het werk blijven. Dat vind ik belangrijk en dat willen we zien van ze.”
Klik hier om meer onvergetelijke dagen van collega’s te lezen.
)
)