De dag van Mariëlla

Na het diner had ik tranen in mijn ogen, zo trots was ik op mijn kookploeg

“Of wij het kerstdiner voor personeel en patiënten niet zelf wilden maken, was mij een paar maanden eerder gevraagd. Meerdere gangen voor zo’n 250 mensen. Het was 2018. Gelijk was ik begonnen met nadenken welke patiënten het meest stabiel waren en dit zouden kunnen. Sowieso wilde ik degenen meenemen die bij ons een koksopleiding volgden. Dit zou een geweldige ervaring voor hen zijn die ze konden meenemen als ze later echt in een keuken zouden gaan werken. Maar het was ook spannend, voor mij en voor hen.

Dat begon al in de ochtend. Er zouden vijf of zes patiënten komen, maar als ze niet goed in hun vel zitten dan mogen ze de afdeling niet af. En rond kerst is die kans groter: dan zitten sommigen in een dip omdat ze hun familie extra missen. Ook was de vraag of ze het vol zouden houden, we begonnen om negen uur ’s ochtends en zouden tot negen uur ’s avonds doorgaan, een lange dag.

Eén patiënt belde inderdaad dat hij niet zou komen. De spanning liep bij mij meteen op. Tot hij een half uur later ineens naast me stond: hij had een grap met me uitgehaald omdat hij wist dat ik in de stress zou schieten. We hebben er samen goed om kunnen lachen.

Na het diner had ik tranen in mijn ogen, zo trots was ik op mijn kookploeg.’

Mariëlla

Wat heel bijzonder was, was de toewijding van alle patiënten. Ze waren wel een beetje trots dat ze bij het kleine clubje hoorde dat hiervoor was gevraagd. Ze hadden er zin in, waren vrolijk en er waren geen frustraties die uit de hand dreigden te lopen. We waren echt met één team aan het werk en gingen allemaal voor hetzelfde doel. Ik had er vertrouwen in dat ze het konden, maar dat het zó goed zou gaan, had ik niet verwacht.

Af en toe liep de spanning bij een van de patiënten wat hoog op, die liep dan even weg om tot rust te komen. Dat is alleen maar goed, het is een gezonde manier om daarmee om te gaan. Aan het eind voelde ik wel dat ze op begonnen te raken, maar dat is niet gek na zo’n lange dag.

Om vijf uur ’s middags begon het kerstdiner. De managers en hoofden behandeling kwamen de borden halen om op te dienen, dus van de sfeer bij het diner zelf kregen we weinig mee. Des te groter was de ontlading toen we na afloop als team naar voren werden geroepen en er een heel lang applaus volgde. Ik zag de trots in de ogen van de mannen. En ik was ook trots, op mezelf maar vooral op hen. Ik had tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen. En het grootste compliment: sindsdien wordt elk jaar aan ons gevraagd om het kerstdiner te verzorgen.”

Klik hier om meer onvergetelijke dagen van collega’s te lezen.

Lees ook


Werken bij | Collega's aan het woord

De dag van Devad

Werken bij | Collega's aan het woord

De dag van Rocco

Wij maken gebruik van cookies. Daarmee analyseren we het gebruik van de website en verbeteren we het gebruiksgemak.

Details