)
Marije Keulen-de Vos is vanaf 1 juli bijzonder hoogleraar op Maastricht University met de leerstoel resocialisatie in de forensische zorg. Ze combineert dit met haar rol als senior onderzoeker bij de Rooyse Wissel.
Vertrouwen en vrijheid als start van haar carrière
Marije was 22 toen ze bij de Rooyse Wissel kwam werken. Het was haar eerste baan na haar studie algemene gezondheidswetenschappen aan Maastricht University.
‘Ik was klaar met studeren en wilde dolgraag hier werken. Ik heb drie of vier open sollicitaties gestuurd terwijl er helemaal geen vacature was’, vertelt Marije. Een landelijk onderzoeksproject betekende de start van haar carrière bij de Rooyse Wissel die nu dus wordt verrijkt met de leerstoel aan haar “eigen” universiteit.
‘Vanaf het begin was er vanuit de Rooyse Wissel het vertrouwen in wat en hoe ik de dingen doe’, vult Marije aan. ‘Ook in de functies van junior en onderzoeksassistent heb ik altijd de ruimte gekregen om mijn werk breed aan te vliegen. Die vrijheid heb ik altijd gehad.’
Ambities en uitdagingen
‘Met mijn leerstoel en de invulling daarvan hoop ik de resocialisatie van zedenplegers een heel klein beetje beter te maken’, legt Marije uit. ‘Ik heb niet de illusie dat alles wat ik ga doen als een domino gaat werken, dat altijd alles lukt. Maar ik vind het zo’n ontzettend vergruisde groep – daar is nog zoveel te winnen.’
Marije wil dan ook de maatschappelijke partners dichter bij elkaar krijgen. Daarnaast wil ze het welzijn van deze doelgroep meer evidence-based aanpakken en daarmee, hopelijk, hun kwaliteit van leven verbeteren.
Daarbij is Marije zich er overigens terdege van bewust dat dat niet op stel en sprong voor elkaar is. ‘Niet alleen de algemene bevolking vindt het een lastige doelgroep’, vervolgt ze. ‘Maar organisaties vinden het, juist om die reden, ook een lastige doelgroep. Beeldvorming is dus echt een barrière, net als een gebrek aan kennis. Bovendien moet alles vandaag de dag hapklaar zijn, moeten er quick-wins zijn, maar dat is met dit onderwerp nu eenmaal niet. Het moet een olievlek zijn. En tegelijkertijd is het een gevoelig onderwerp. Er zijn veel mensen die er als slachtoffer ervaring mee hebben. Je kunt dan als wetenschapper niet zeggen: ‘je moet er evidence based naar kijken’. Dan staat jouw leed gewoon voorop. Logisch en terecht. Het is dus een lastig onderwerp.’
De drie onderzoekspijlers
Binnen de leerstoel onderzoekt Marije drie pijlers: de patiënt, de medewerkers en de maatschappij. Zo gaat Marije kijken naar de persoonskenmerken en risicofactoren die de overgang van de kliniek naar de maatschappij bemoeilijken. Ook onderzoekt ze de nodige kennis, vaardigheden en attitude van medewerkers en als laatste de resocialisatie en de stap naar buiten. Welke sociale factoren maken resocialisatie mogelijk? Welke veranderingen zijn dan nodig in educatie, forensische zorg en samenwerking met maatschappelijke partners om deze doelgroep weer een plek in de maatschappij te geven?
‘Daarnaast wil ik als brugfunctie fungeren’, vertelt Marije. ‘Sommige aspecten kunnen misschien met meer ingangen worden benaderd, wat concreet samenwerken in onderzoeksprojecten mogelijk maakt. Ik hoop ook dat de jonge generatie enthousiast wordt over dit vakgebied en beter voorbereid aan de slag gaat in de forensische zorg, bij voorkeur hier bij ons. Hoewel het moeilijk te bewijzen is dat iemand vanwege bepaalde lessen een baan krijgt, hoop ik dat er meer deuren opengaan voor het werkveld en de Rooyse Wissel. Ik zie mezelf als een klein radertje in dit geheel, maar ik hoop echt op een kruisbestuiving.
Zo kunnen we het beste van Maastricht University en van de Rooyse Wissel en het werkveld bij elkaar brengen.’
De Rooyse Wissel is ontzettend trots op Marije en feliciteert haar van harte met deze bijzondere en zeer verdiende stap.
)
)