Verlof en resocialisatie

Het doel van de behandeling is de patiënt op een veilige en verantwoorde manier terug te laten keren in de maatschappij.

Verlof is daarvoor noodzakelijk en is daarom een onlosmakelijk onderdeel van de behandeling van de patiënt. Zonder verlof is het niet mogelijk om de patiënt voor te bereiden op een gefaseerde terugkeer in de samenleving of een vervolginstelling.

De verlof- en resocialisatiefase verloopt in stappen. Er is beveiligd en begeleid verlof, onbegeleid verlof, transmuraal verlof en proefverlof. Bij beveiligd en begeleid verlof gaat de patiënt (voor het eerst) voor korte tijd naar buiten, in eerste instantie onder begeleiding van beveiligers en sociotherapeuten, later alleen met sociotherapeuten. Wanneer dit goed gaat, wordt het verlof gaandeweg steeds meer uitgebreid en steeds langer in duur. Daarna kan onbegeleid en uiteindelijk transmuraal verlof worden aangevraagd. Met een transmuraal verlof is het mogelijk om buiten de kliniek te wonen. Dit kan op verschillende manieren worden vormgegeven. Zo zijn er patiënten die zelfstandig gaan wonen, anderen nemen hun intrek in een resocialisatiewoning en ontvangen daar begeleiding. Weer een andere groep verblijft op een open of gesloten afdeling, bijvoorbeeld van een GGZ-voorziening. Bij een proefverlof valt de patiënt nog onder de verantwoordelijkheid van de kliniek, maar wordt het toezicht door de reclassering overgenomen.

Verlof wordt aangevraagd via de weg der geleidelijkheid. De wereld van de patiënt wordt steeds een beetje groter. Iedere verlofaanvraag wordt eerst zorgvuldig intern door een multidisciplinaire commissie en extern door het Adviescollege Verloftoetsing Tbs getoetst voordat het verlof mag plaatsvinden. De verlofaanvraag wordt ondersteund door een risicotaxatie. Deze bestaat uit het klinisch beeld van de kliniek en de inschatting van de kans op recidive door middel van drie verschillende wetenschappelijke risicotaxatie-instrumenten.